Prolog

    Nad Obozem Herosów leniwie wstawało słońce, wprawiając krople porannej rosy w urocze migotanie. Nad trawą unosiła się letnia mgiełka, powoli rozpraszana przez wkradające się spomiędzy koron drzew światło, a delikatne podmuchy wiatru niosły ze sobą przyjemny zapach wilgotnej gleby, kwiatów i truskawek.
    Dom półbogów i licznych mitycznych istot skryty był jeszcze w cieniu, jednak niektóre z miejsc znajdujących się na jego terenie zostały już obdarzone ciepłym dotykiem słonecznych promieni. Należał do nich między innymi odosobniony domek zbudowany z ciemnego obsydianu, nad którego oknem dało się zauważyć tabliczkę z numerkiem trzynaście, i na którego ganku, a konkretniej jego poręczy, siedział zamyślony chłopak. Zarzuconą miał na siebie kurtkę lotniczą w kolorze ciemnej, butelkowej zieleni, pod którą widać było prostą, czarną koszulkę. Poobdzierane spodnie i rozpadające się trampki wyraźnie wskazywały na to, że właściciel nie dba zbytnio o ich stan. Jego blada cera w kontraście z czarnymi jak smoła, rozwichrzonymi włosami, wyglądała niemal nienaturalnie, co podkreślały także ciemne oczy z bladymi worami.
    W Obozie chłopak był znany jako Nico di Angelo, syn Hadesa.
    Ponurym wzrokiem obserwował budzący się do życia Obóz. Przelatujące co jakiś czas ptaki, leśne nimfy, migające czasem za drzewami, nielicznych herosów kierujących się już na śniadanie. Wsłuchiwał się w stłumione rozmowy, krzyki i śmiechy dobiegające z dziesiątek domków, szumienie drzew, oddalone pomrukiwanie fal, śpiewy ptaków, melodyjki wygrywane przez satyrów na ich fletach.
    Wakacje dopiero miały się zacząć, więc większa część herosów miała dopiero przybyć. Mimo tego, on wciąż będzie czuł się osamotniony. Trzynasty domek, zawsze był zamieszkany tylko przez niego, a często nawet on tu nie przebywał. Ze smutkiem pomyślał o Biance. Tak jak zawsze kiedy ją wspominał, poczuł lodowatą rękę ściskającą mu wnętrzności. Zacisnął palce na poręczy, której siedział i odepchnął od siebie obraz roześmianej siostry. Nie chciał się zadręczać również ze względu na nią. Nie chciałaby, żeby był smutny z jej powodu. Przez głowę przebiegały mu myśli, że jest sam na świecie. Kto jak kto, ale Nico di Angelo wiedziało co to samotność. Tak, to prawda; był tu, w Obozie Herosów, gdzie podobnych do niego jest setki. Ale nawet wśród ludzi bywa się samotnym. Niektórzy herosi byli traktowani z dystansem, a dzieci Hadesa należały właśnie do grona tych osób.
    Po części też sam sobie był winien. Od zawsze był samotnikiem. Nie lubił być w centrum zainteresowania, otoczony przez ludzi rozmawiających o nieważnych sprawach. Wolał działać sam, nie ulegać zachowaniu grupy, nigdy nikomu się nie podporządkowywać.
    Miał jeszcze drugą siostrę - Hazel, córkę Plutona, rzymskiego odpowiednika jego ojca. Jednak ona przebywała teraz w Obozie Jupiter. W każdej chwili mógł się do niej udać, jednak nie odczuwał teraz takiego pragnienia, sam nie wiedział czemu. W końcu mogłoby mu to jakoś pomóc. Zamiast tego, pomimo cudownej pogody, czuł niewyjaśniony niepokój i potrzebę zostania w Obozie jeszcze przez jakiś czas.
  Nagle zobaczył rudą burzę loków, wyłaniającą się z wnętrza Wielkiego Domu. Rachel. Przypomniał sobie, że dziewczyna chciała z nim jak najszybciej porozmawiać. Niewiele się zastanawiając zeskoczył na ziemię i ruszył w jej kierunku.
    - Nico! - uśmiechnęła się promiennie, gdy do niej podszedł - Dobrze, że cię widzę!
    Odpowiedział jej słabym uśmiechem i kiwnięciem głowy.
    - To o czym chciałaś pogadać?
    - Chodzi o moje sny. Wiesz, normalnie nie spowiadam się z nich wszystkim wkoło, ale ten... Ten ma jakiś związek z tobą. Gdy się budzę, pamiętam tylko jakąś dziewczynę biegnącą pomiędzy duszami w Erebie. Ale ona nie jest jedną z nich, nie jest jedną z tych dusz. Nie wiem jak to ująć - Rachel zastanowiła się chwilę, marszcząc śmiesznie brwi - Po prostu nie jest martwa, ale nie jest też żywa. Rozumiesz? Jest taką jakby formą pośrednią.
     - W tym Erebie jesteś też ty - podjęła po chwili mileczenia - Żywy. I biegniesz za nią, wołając jej imię, ale ona cię nie słyszy, a ty nie możesz jej dogonić.
    Nico przekrzywił głowę i spojrzał uważnie na dziewczynę.
    - Nic więcej nie pamiętasz? Nie wiem... Jak wyglądała? Jakim imieniem ją wołałem?
    - Ja...
    Nie było dane jej dokończyć. Cała zesztywniała, wpatrując się martwym wzrokiem w przestrzeń. Jej twarz zastygła z rozchylonymi, jakby ze strachu, ustami, a oczy wypełniły się zielonym blaskem, już nie należały do dziewczyny. Fosforyzująca mgiełka wypłynęła z jej ust, oplatając ciało nastolatki, wijąc się i kłębiąc dookoła niej.
    Nico zrozumiał wszystko w jednej chwili. Wyrocznia. Rachel ma przemówić. Rozejrzał się przerażony wkoło, jednak nie zauważył nikogo. Był sam.
    Niski, zachrypnięty kobiecy głos rozdźwięczał w uszach Nico, odbijając się w nich nieprzyjemnym echem.
    - Dziecko wbrew zasadom na świat wydane
Z reki wielkiej Łowczyni przeklęte
Jako Wężowa Tarcza powstanie
By dopełnić umarłych zemstę.
Złota strzała, ogniem spowita
Spali grot Dziewicy Wiecznej
Płomień w mrocznym sercu zawita
Ukazując to co najważniejsze.

***

    To był pierwszy raz kiedy ktoś usłyszał coś związanego z moją historią. Oczywiście, Nico wtedy nie miał pojęcia co to wszystko znaczy. Zdziwiłabym się, gdyby ktokolwiek orientował się chociaż w małym stopniu o co chodzi w tej przepowiedni. Szczerze to ja sama czasem nie rozumiem brzegu mojego życia. Jest poplątane bardziej niż labirynt Dedala. Mogę wam opowiedzieć moją historię, jeśli chcecie. Ostrzegam tylko, że jeżeli spodziewacie się sprawiedliwości i samych wzlotów to się zawiedziecie. W moim życiu nic nie było sprawiedliwe.
    Nie wiem czy będziecie w stanie postawić się na moim miejscu. Wyobraźcie sobie, że odebrano wam dwie najważniejsze dla was rzeczy. Coś bez czego nie dałoby rady przeżyć. Samo wyobrażenie boli, prawda? Chociaż w sumie może i dałoby radę. Ale wtedy byście funkcjonowali. Nie żyli, tylko funkcjonowali. Moglibyście jeść, pić czy spać. Jednak to byłaby tylko imitacja.
    Ja funkcjonowałam przez długi czas. Nikomu nie polecam. Ale nie martwcie się. To nie tak, że moje życie to jedno wielkie nieszczęście. Dowiedziałam się - i mam nadzieję, że wy też się kiedyś o tym przekonacie - że choćby i nawet odebrano wam uczucia, które najbardziej was uszczęśliwiają, to zawsze trzeba mieć nadzieję. Jeśli te uczucia są prawdziwe, silne i poparte przez działanie osób, dla których jesteś ważni, to one wrócą. Wrócą i to ze zdwojoną siłą. Dzięki nim będziecie potrafili wyjść nawet z najgłębszego dołka. Będą wieczne i tak silne, że będą wstanie przezwyciężyć wszystko. Nawet pierwszorzędną klątwę.